ปากว้าจ่าง หรือปากัวจ่าง หากแปลความหมายตามตัวอักษรแล้วก็จะหมายถึงฝ่ามือแปดทิศ ปากว้าจ่างเป็นศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นในประเทศจีน เป็นวิชาที่รับเอาปรัชญาในศาสนาเต๋าและลัทธิเซียนของจีนเข้ามาผสมผสานกับระบบศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัว เดิมปากว้าจ่างทีเป็นศิลปะการต่อสู้ที่สอนกันอยู่ในชนชั้นสูงของจีน(เชื้อพระวงค์ ขุนนาง หรือผู้มีอันจะกินในเมืองหลวง) ต่อมาจึงได้เผยแพร่ออกมาสู่ประชาชนทั่วไป ในวงการศิลปะการต่อสู้ของจีนได้จัดให้ปากว้าจ่างอยู่ในกลุ่มเดียวกับมวย ไทจี๋ฉวน(ไทเก๊ก) และสิงอี้ฉวน ซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มของมวยภายใน(ฝึกเพื่อการป้องกันตัวมากกว่าต่อสู้ เน้นฝึกระบบภายในตัวก่อนฝึกท่าทาง) สำรับในประเทศไทยเริ่มมีผู้สนใจและมีการเปิดสอนศิลปะมวยปากว้าจ่างนี่แยู่จำนวนหนึ่ง แต่ก็ยังถือว่ารู้จักกันอยู่ในวงแคบๆ และแต่ละที่ล้วนแล้วแต่มีแนวทางเฉพาะของตัวเองทั้งสิ้น
แนวคิดรวบยอดของศิลปะการต่อสู้แบบปากว้าจ่างก็คือการละความยึดมั่นในตัวเองอย่างที่สุด ทำตัวเองเป็นเพียงความว่างเปล่า เข้าร่วมกับการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้แล้วหยิบยืมพลังความก้าวร้าวของคู่ต่อสู้นั้นคืนกลับไปหา(ทำร้าย)คู่ต่อสู้เองตามกฎของธรรมชาติ(กฎแห่งกรรม, นัยหนึ่งของเครื่องหมายปากว้าหรือที่เรียกกันติดปากคนไทยทั่วไปว่าปากัวซึ่งก็คือวงล้อแห่งกรรม-**หมายถึงปากัวแบบหลังกำเนิด) ทุกสิ่งในธรรมชาตินั้นล้วนมีแต่ความเปลี่ยนแปลง(อนิจจัง, ไม่สามารถคงอยู่ได้ตลอดไป) ทำกรรมใดไว้ก็ย่อมรับผลกรรมนั้น ตัวเราก็เป็นเพียงความว่างเปล่า ....วิธีการของปากว้าจ่างก็เป็นเช่นนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น